Diament Wolności – nagroda przyznawana przez Stowarzyszenie Przedsiębiorców i Kupców Świdnickich ma trafić w 2012 roku w ręce profesora Marka Belki– prezesa Narodowego Banku Polskiego.
Diament Wolności
Z okazji jubileuszu 20-lecia Stowarzyszenia Przedsiębiorców i Kupców Świdnickich, jego członkowie ustanowili wyjątkową nagrodę – Diament Wolności. To nagroda dla tych, którzy odegrali wybitną rolę w wydarzeniach 1989 roku, a także w życiu publicznym kraju w latach późniejszych.
Pierwszymi laureatami Diamentów Wolności zostali: Lech Wałęsa, Aleksander Kwaśniewski, Tadeusz Mazowiecki, prof. Leszek Balcerowicz, Adam Michnik i Władysław Frasyniuk. Niektórym laureatom nagrody zostały wręczone podczas jubileuszowej Gali 20-lecia SPiKŚ 25 września 2010 roku (prof. Leszek Balcerowicz, Adam Michnik) oraz na specjalnym spotkaniu 20 października 2010 roku (Władysław Frasyniuk). Dwóm pozostałym laureatom Stowarzyszenie przekazało nagrody poprzez ich pełnomocników (posła Ryszarda Kalisza dla Prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego i Jana Lityńskiego dla Premiera Tadeusza Mazowieckiego). Prezydentowi Lechowi Wałęsie „Diament Wolności” wręczyła delegacja członków SPiKŚ podczas specjalnie dla nas zorganizowanego spotkania w Gdańsku 18 kwietnia 2011 roku.
27 maja 2011 roku na uroczystym spotkaniu w Świdnicy Stowarzyszenie Przedsiębiorców i Kupców Świdnickich wręczyło „Diament Wolności” kolejnemu laureatowi – Janowi Lityńskiemu.
Nominacje i decyzja
Wszyscy dotychczasowi laureaci Diamentów Wolności zgodzili się nie tylko przyjąć nagrodę, ale także od końca 2010 roku biorą udział w pracach Kapituły Diamentów Wolności. To właśnie oni przesyłają swoje nominacje do kolejnych Diamentów Wolności.
Profesor Leszek Balcerowicz zaproponował kandydaturę Tomasza Wróblewskiego – dziennikarza i publicysty, redaktora naczelnego „Newsweek Polska”, „Dziennika Gazety Prawnej”, dziennika „Rzeczpospolita”.
Redaktor Adam Michnik zaproponował kandydaturę Adama Daniela Rotfelda – naukowca i dyplomaty, byłego ministra spraw zagranicznych.
Panowie Tadeusz Mazowiecki i Jan Lityński zgłosili kandydaturę Ewy Kulik-Bielińskiej – działaczki opozycji w PRL, redaktorki wielu niezależnych czasopism, tłumaczki literatury pięknej, dyrektorki Fundacji im. Stefana Batorego, natomiast Władysław Frasyniuk zaproponował kandydaturę profesora Marka Balki.
Jedynie Prezydenci RP Lech Wałęsa oraz Aleksander Kwaśniewski nie przedstawili swoich nominacji.
7 grudnia 2011 roku działający w Stowarzyszeniu Klub 25, pełniący funkcję Kapituły Diamentu Wolności, w tajnym głosowaniu prawie jednogłośnie wskazał jako laureata tej nagrody Marka Belkę.
O laureacie Diamentu Wolności 2012
Marek Marian Belka urodzony 9 stycznia 1952 w Łodzi – polski ekonomista, profesor, polityk, wykładowca akademicki, urzędnik w międzynarodowych instytucjach finansowych. Dwukrotny wicepremier i minister finansów (w 1997 i w latach 2001–2002), od 2 maja 2004 do 31 października 2005 premier RP, od 11 czerwca 2010 prezes Narodowego Banku Polskiego.
Edukację szkolną rozpoczął rok wcześniej, od drugiej klasy szkoły podstawowej. Maturę zdał w wieku 16 lat. W wieku 20 lat ukończył studia ekonomiczne na Uniwersytecie Łódzkim, po których podjął pracę w Katedrze Ekonomii na tej uczelni początkowo na stanowisku asystenta. W 1978 roku uzyskał stopień naukowy doktora, w 1986 habilitował się. W 1994 otrzymał tytuł profesora nauk ekonomicznych.
Od 1986 pozostaje równolegle związany z Instytutem Nauk Ekonomicznych Polskiej Akademii Nauk. W latach 1993–1997 pełnił funkcję dyrektora tej jednostki.
W latach 1978–1979 i 1985–1986 odbywał długoterminowe staże w Uniwersytecie Columbia i Uniwersytecie w Chicago, zaś w 1990 przebywał na krótkim stażu w London School of Economics.
Opublikował ponad 100 prac naukowych, poświęconych głównie teorii pieniądza oraz polityce antyinflacyjnej w krajach rozwijających się. Specjalizuje się w zakresie ekonomii stosowanej oraz współczesnej myśli ekonomicznej. Jest także członkiem Komitetu Nauk Ekonomicznych PAN.
W 1990 roku został doradcą i konsultantem w Ministerstwie Finansów, a następnie Ministerstwie Przekształceń Własnościowych i Centralnym Urzędzie Planowania. W 1996 roku objął stanowisko konsultanta Banku Światowego. Równolegle, w latach 1994–1996, był wiceprzewodniczącym Rady Strategii Społeczno-Gospodarczej przy Radzie Ministrów, a następnie doradcą ekonomicznym prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego.
W lutym 1997 został powołany na funkcje wicepremiera oraz ministra finansów w rządzie Włodzimierza Cimoszewicza. Stanowiska te zajmował do października 1997roku.
W październiku 2001 roku został ponownie wicepremierem i ministrem finansów, tym razem w rządzie Leszka Millera. W okresie swojego urzędowania wprowadził podatek od dochodów kapitałowych, nazwany później „podatkiem Belki”. Z rządu odszedł z dniem 6 lipca 2002 roku.
Od czerwca do października 2003 roku pełnił funkcję szefa koalicyjnej Rady Koordynacji Międzynarodowej w Iraku. Od listopada 2003 do kwietnia 2004 był dyrektorem ds. polityki gospodarczej w Tymczasowych Władzach Koalicyjnych w Iraku, odpowiedzialnym za reformę walutową, stworzenie nowego systemu bankowego i nadzór nad gospodarką.
W 2004 roku prezydent Aleksander Kwaśniewski oficjalnie powołał go na urząd Prezesa Rady Ministrów . Pełnił swe obowiązki do 31 października 2005 roku.
27 grudnia 2005 roku został mianowany na stanowisko sekretarza wykonawczego Komisji Gospodarczej ONZ ds. Europy (UNECE). W styczniu 2009 roku został dyrektorem Departamentu Europejskiego Międzynarodowego Funduszu Walutowego.
10 czerwca 2010 Sejm VI kadencji wybrał go na stanowisko Prezesa Narodowego Banku Polskiego, a dzień później – po złożeniu przysięgi – Marek Belka objął urząd.
Odznaczenia i wyróżnienia:
- Krzyż Oficerski Orderu Wielkiego Księcia Giedymina (1999)
- Odznaka Honorowa „Bene Merito” (2010)
- tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu (2011)
