Aleksander Małachowski, redaktor, publicysta, polityk, lider Unii Pracy, spotkał się w ramach Świdnickiego Forum Gospodarczego z członkami SPiKŚ i ich gośćmi. Wiele dyskutowano o etyce politycznej, zarówno tej „”na górze”, jak i „na dole”. Gość opowiadał o kulisach swojego programu „Telewizja nocą”. Był to pierwszy program w Telewizji Polskiej, w którym bezpośrednio opowiadano o problemach zwykłych ludzi. Dziennikarze w miarę możliwości starali się tez pomóc swoim bohaterom. Do „Telewizji nocą” przychodziło tysiące listów.
Aleksander Małachowski mówił także o swojej działalności politycznej, o zawiłościach losu i o sztuce szukania kompromisów. Także o tym, dlaczego w którymś momencie swojego życia rozstał się z kolegami z „Solidarności” i o nowej roli lewicowych ugrupowań w demokratycznym państwie.
Wpis do księgi:
„Serdecznie dziękuję za możliwość spotkania z szerokim gremium działaczy gospodarczych. Ufam, że nie zanudziłem słuchaczy. Życzę powodzenia w dalszej, pożytecznej pracy.”
Aleksander Małachowski urodził się 23 listopada1924, zmarł 26 stycznia2004. Polityk, publicysta, honorowy przewodniczący Unii Pracy.
Urodził się we Lwowie. Podczas okupacji był kurierem, łącznikiem, podchorążym, dwukrotnie więzionym przez NKWD. Został zesłany do obozu koło Stalinogorska, gdzie pracował w kopalniwęgla kamiennego.
Ukończył Wydział Prawa i Wydział SocjologiiUniwersytetu Wrocławskiego. Później został usunięty z uniwersytetu, gdzie pracował jako asystent, za odmowę wstąpienia do ZMP. Przechodzi do szkolnictwazawodowego. Po październiku 1956 założył pisma Ruchu Rad Robotniczych „Fakty”. Zostaje dziennikarzem, specjalizującym się w reportażachliterackich i publicystycekulturalnej.
Pracował w redakcjach „Współczesności”, „Kultury”, w radiu oraz telewizji. Nakręcił ponad 70 filmów dokumentalnych. W TVP był współautorem niezwykle popularnych programów publicystycznych: „Telewizja Nocą”, „Rozmowy o cierpieniu”, które, jak wspominał po latach, cieszyły się większą oglądalnością niż pielgrzymkiPapieża.
Aleksander Małachowski od 1980 roku był członkiem NSZZ Solidarność, uczestnikiem Krajowego Zjazdu „S” w Gdańsku-Oliwie. W stanie wojennym został internowany, rok później aresztowany pod zarzutem działalności konspiracyjnej. W 1989 roku zostaje posłem na Sejm i członkiem OKP. Posłował nieprzerwanie do 1997 roku, po odejściu z „Solidarności” z listy „Solidarności Pracy” (SP), 1993 przekształconej w Unię Pracy. W drugiej kadencji (1993–1997) był wicemarszałkiem Sejmu.
Po przegranych przez UPwyborach w 1997 opowiedział się za zasypaniem podziałów z SLD i stworzeniem jednej partiilewicowej. Krótko sprawował też funkcję przewodniczącego Unii Pracy, zastąpiony na tym stanowisku przez Marka Pola.
Regularnie publikował swe felietony w „Przeglądzie Tygodniowym”, a po 2001 w „Przeglądzie„. Był ostrym recenzentem rządów AWS–UW. Posłów tych formacji często nazywał „głupcami”. Od roku 1998 aż do śmierci, sprawował funkcję Prezesa Zarządu Głównego Polskiego Czerwonego Krzyża.
