W laudacji laureata Diamentu Wolności Kapituła SPiKŚ napisała o niezłomności charakteru i wierności poglądów. Te same cechy przytoczył, jednak w o wiele bardziej osobistym kontekście, Jan Lityński.
Członek honorowy SPiKŚ mówił o życiowych wyborach Henryka Wujca, o tym, że jest jednym z niewielu ludzi, dla których dobro społeczne było zawsze ważniejsze niż dobro własne. Opowiadał historię chłopca z biednej rodziny, w której panowały reguły przyzwoitości i szacunku dla innych ludzi oraz kult pracy. Tym zasadom Henryk Wujec miał być wierny przez całe swoje życie. Spotkał na swojej drodze partnerkę – Ludwikę, która w podobny sposób myślała o Polsce, o patriotyzmie, o służbie społeczeństwu.
O niej zresztą – o swoje żonie, mówił potem sam laureat, podkreślając, jak często była dla niego motorem działań i wsparciem w trudnych chwilach.
A oto laudacja, przygotowana przez SPiKŚ:
Laureat Diament Wolności 2013
Człowiek bezkompromisowy w poglądach, rozważny i wyważony w działaniach, skromny, nie oczekujący rozgłosu i zawsze wierny idei pomocy drugiemu. Osoba o wielkiej wrażliwości społecznej. Fizyk, publicysta, członek KOR, wieloletni poseł, a obecnie doradca Prezydenta RP.
Za działania na rzecz Polaków, a także starania o nasze dobre relacje ze społecznościami innych krajów Kapituła Diamentu Wolności postanowiła wyróżnić Henryka Wujca tym szczególnym wyróżnieniem.
Życiorys laureata
Henryk Wujec – polski polityk, fizyk, działacz opozycji w czasach PRL, obecnie doradca Prezydenta RP ds. społecznych. Był posłem na Sejm X, I, II i III kadencji.
Ukończył studia na Wydziale Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego, później zaś studia podyplomowe z zakresu technologii elektronowej na Politechnice Warszawskiej. W latach 1976–1977 był współpracownikiem Komitetu Obrony Robotników, następnie do 1981 członkiem Komitetu Samoobrony Społecznej KOR. Za współpracę z tą organizacją w 1978 został zwolniony z pracy.
Organizował i redagował podziemne czasopismo „Robotnik”, znalazł się wśród założycieli Wolnych Związków Zawodowych. W 1980 wstąpił do NSZZ „Solidarność”, zasiadał we władzach krajowych i mazowieckich związku. Od 13 grudnia 1981 do września 1982 był internowany, następnie do 1984 i ponownie od czerwca do września 1986 więziony. W latach 1987–1988 był członkiem, a od 1988 do 1990 sekretarzem Komitetu Obywatelskiego przy przewodniczącym NSZZ „Solidarność” Lechu Wałęsie. W 1989 brał udział w obradach Okrągłego Stołu w zespole ds. pluralizmu związkowego.
W rządzie Jerzego Buzka (od 1999 do 2000) zajmował stanowisko sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa. Po zakończeniu pracy w parlamencie, w 2002, został był zatrudniony w Towarzystwie Inwestycji Społeczno-Ekonomicznych. Od 2005 należał do Partii Demokratycznej, z której wystąpił w 2006.
12 października 2010 został doradcą Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego ds. społecznych. Od 2012 jest członkiem Międzynarodowej Rady Oświęcimskiej.