Sześć znakomitych kandydatur, sześć znakomitych osobowości – przed trudnym wyborem stanął Klub 25 Stowarzyszenia Przedsiębiorców i Kupców Świdnickich, który obradował 20 marca nad wyborem tegorocznego laureata Diamentu Wolności. Po dwukrotnym tajnym głosowaniu największe poparcie uzyskał legendarny działacz „Solidarności”, obecny doradca Prezydent RP – Henryk Wujec.
– To świetna kandydatura i znakomita osoba, by ją wyróżnić. Jako dawny działacz „Solidarności” miałem okazję poznać Henryka Wujca, obserwować go jako człowieka. Cieszę się bardzo z tego wyboru. To prawdziwa legenda, a jednocześnie człowiek niezwykle skromny. Warto przypomnieć jego samego i jego dokonania – mówi Marek Kowalski, członek Zarządu SPiKŚ, a zarazem członek Klubu 25, który dokonał wyboru.
Znakomite kandydatury
Tradycją jest, że propozycje osób, które mogłyby być uhonorowane tym szczególnym wyróżnieniem, jakim jest Diament Wolności, zgłaszają dotychczasowi laureaci. Kandydaturę Henryka Wujca zgłosił Adam Michnik, redaktor naczelny „Gazety Wyborczej”.
Jan Lityński zgłosił kandydaturę Ewy Kulik-Bielińskiej, tłumaczki literatury pięknej, działaczki opozycyjnej, dyrektora Fundacji im. Stefana Batorego. Profesor Leszek Balcerowicz zaproponował do wyróżnienia Jarosława Gowina, argumentując to m.in. działaniami polityka w zakresie liberalizacji dostępu do niektórych zawodów i wspieranie innych prorynkowych rozwiązań w polskim Parlamencie. Profesor Marek Belka przedstawił sylwetkę Jerzego Koźmińskiego, polskiego dyplomaty, m.in., byłego wiceministra spraw zagranicznych i ambasadora RP w USA, a obecnie szefa Polsko-Amerykańskiej Fundacji Wolności. Zarząd SPiKŚ zaproponował Bogdana Borusowicza, Marszałka Senatu, wieloletniego posła, działacza opozycji. Ostatnią kandydaturą był Adam Daniel Rotfeld, naukowiec i dyplomata, w przeszłości opozycjonista, obecnie działający między innymi na rzecz budowania dobrych relacji polsko-rosyjskich.
Autorytety i wzorce
– To był bardzo trudny wybór. Każda z tych osób zasługuje na uznanie, na wyróżnienia. Ale nagroda jest tylko jedna. Po dwóch turach wybraliśmy Henryka Wujca i mamy nadzieję, że odwiedzi on Świdnicę, by osobiście odebrać Diament Wolności – podsumowuje wybór Jacek Domejko prezes SPiKŚ.
Edward Szywała, który kieruje pracami Kapituły Diamentu Wolności, a zarazem jest głównym inicjatorem tego wyróżnienia, chce, by uroczystości związane z wręczeniem wyróżnienia zorganizować w czerwcu.
– Diament Wolności to specjalna nagroda, ustanowiona przez Stowarzyszenie Przedsiębiorców i Kupców Świdnickich z okazji obchodów 20-lecia tej jednej z najstarszych organizacji biznesowych w Polsce. Diamentem uhonorowano osoby, które wniosły szczególny wkład w szerzenie idei wolności i demokracji i w budowanie przemian w Polsce. To nagroda dla tych, którzy odegrali wybitną, historyczną rolę w wydarzeniach 1989 roku, a także w życiu publicznym kraju w latach późniejszych. Wyróżnieni to niekwestionowane osobowości współczesnej historii Polski, autorytety w swoich dziedzinach, postacie, które są dla wielu prawdziwym drogowskazem i wzorcem – przypomina ideę wyróżnienia Edward Szywała.
Sama statuetka to szklany postument, w którym zatopiony jest wizerunek splecionych, spracowanych rąk. Zwieńczony jest kryształowym diamentem. Jego twórczynią jest wrocławska artystka plastyczka Anna Domańska. Dotychczasowymi laureatami wyróżnienia są prof. Leszek Balcerowicz, Władysław Frasyniuk, Aleksander Kwaśniewski, Adam Michnik, Tadeusz Mazowiecki, Lech Wałęsa, Jan Lityński i prof. Marek Belka.
Życiorys Henryka Wujca (źródło: Encyklopedia Solidarności, autorzy Mirosława Łątkowska i Adam Borowski)
Henryk Wujec, ur. 1 I 1941 w Podlesiu k. Biłgoraja. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego, Wydz. Fizyki (w 1968 absolutorium, w 1970 magisterium), 1977 studia podyplomowe z zakresu technologii elektronowej na Politechnice Warszawskiej.
Od 1962 członek warszawskiego KIK, 1972-1974 uczestnik prac Sekcji Kultury, 1980-1981 członek Zarządu. Od 1962 uczestnik Politycznego Klubu Dyskusyjnego na UW (zorganizowanego przez Karola Modzelewskiego). 1968-1978 pracownik Fabryki Półprzewodników Tewa w Warszawie (od 1975 Unitra-Cemi), kierownik Laboratorium Badań Niezawodności, zwolniony za działalność w obronie represjonowanych robotników, 1978-1981 pracownik Polskiego Komitetu Normalizacji Miar i Jakości. W 1968 uczestnik akcji protestacyjnych po zdjęciu Dziadów Adama Mickiewicza w reż. Kazimierza Dejmka z repertuaru Teatru Narodowego, w III uczestnik wieców i strajków studenckich na UW. 1974-1975 uczestnik (m.in. z żoną Ludwiką Wujec, Antonim Macierewiczem, Piotrem Naimskim) niezależnego seminarium nt. historii PRL, organizowanego przez Wojciecha Arkuszewskiego, Seweryna Blumsztajna i Jana Tomasza Lipskiego. W 1975 współorganizator akcji zbierania podpisów i sygnatariusz Listu do Sejmu PRL przeciwko planowanym zmianom w Konstytucji. W 1976 współorganizator akcji pomocy dla represjonowanych robotników Ursusa i Radomia po wydarzeniach w VI, 25 VIII sygnatariusz Listu warszawskich działaczy KIK do Przewodniczącego Rady Państwa o uwolnienie z więzień robotników i przywrócenie do pracy zwolnionych; od IX kierował (z Wojciechem Onyszkiewiczem) akcją pomocy dla robotników Ursusa; współpracownik KOR; 24-31 V 1977 uczestnik głodówki w kościele św. Marcina w Warszawie w intencji uwolnienia więzionych uczestników wydarzeń Czerwca 1976 oraz aresztowanych członków i współpracowników KOR. Od X 1977 członek KSS KOR, następnie w składzie Rady Funduszu Samoobrony Społecznej (kierowanej przez ks. Jana Zieję); współzałożyciel, redaktor niezależnego pisma „Robotnik”; od 1978 uczestnik TKN, 9 I i 21 III 1979 pobity przez bojówki SZSP (organizowane przez SB) podczas wykładów w mieszkaniu Jacka Kuronia. Współorganizator ruchu WZZ. Wielokrotnie zatrzymywany na 48 godz., przesłuchiwany, poddawany rewizjom.
Od 21 VIII 1980 w Robotniczym Komitecie Solidarności ze Strajkującymi Robotnikami Wybrzeża w ZM Ursus; od IX 1980 w „S”, doradca MKZ Mazowsze, od XII 1980 członek Prezydium MKZ; organizator szkoleń związkowych i Wszechnicy Robotniczej; w VI 1981 delegat na I WZD Regionu Mazowsze, członek ZR, delegat na I KZD, członek KK.
13 XII 1981 – 3 IX 1982 internowany w Ośr. Odosobnienia w Warszawie-Białołęce; we IX 1982 aresztowany pod zarzutem próby obalenia ustroju PRL, przewieziony do AŚ Warszawa-Mokotów, w VIII 1984 zwolniony na mocy amnestii (sprawa uwolnienia „jedenastki”). 1984-1989 pracownik Centralnego Ośrodka Badawczego Normalizacji. 1 VI 1986 ponownie aresztowany (w związku z zatrzymaniem Zbigniewa Bujaka, Zbigniewa Janasa i Ewy Kulik), osadzony w AŚ Warszawa-Mokotów, zwolniony 13 IX 1986 na mocy amnestii. Od IX 1986 członek jawnego RKW „S” Mazowsze, od 1987 w składzie KKW. 6 VII 1987 sygnatariusz deklaracji Kręgu Przyjaciół Solidarności Polsko-Czechosłowackiej.
18 XII 1988 – 1990 członek KO przy Przewodniczącym „S” Lechu Wałęsie, sekretarz; w 1989 uczestnik obrad Okrągłego Stołu w zespole ds. pluralizmu związkowego. Od II 1989 w składzie TZR „S” Mazowsze. 1989-2001 poseł RP z list: KO „S”, UD i UW, m.in. w Komisji Finansów Publicznych, Komisji Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej. 1990-2005 kolejno w: ROAD (współzałożyciel), UD, UW, 2005-2006 w PD demokraci.pl. 1999-2000 wiceminister Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej. Od 2000 przewodniczący Forum Polsko-Ukraińskiego. Od 2002 pracownik Towarzystwa Inwestycji Społeczno-Ekonomicznych SA. Od 2004 w Fundacji dla Polski, realizator Programu Rozwoju Produktów Regionalnych i Lokalnych; współzałożyciel i prezes Polskiej Izby Produktu Regionalnego i Lokalnego. Od 2006 na emeryturze. Od 2007 tutor w szkole liderów. Przewodniczący Stałej Konferencji Ekonomii Społecznej.
Odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2006).
1975-1989 rozpracowywany przez Wydz. III-A/III-2 KS MO/ SUSW w ramach SOR krypt. Biały.
