18 kwietnia 2011 roku przedstawiciele Stowarzyszenia Przedsiębiorców i Kupców Świdnickich spotkali się w Gdańsku z Prezydentem Lechem Wałęsą. Podczas wizyty nastąpiło wręczenie nagrody Diament Wolności.
Punktualnie o godzinie 9.30 w gdańskim biurze prezydenta Lecha Wałęsy rozpoczęła się wizyta dziewięciu członków Stowarzyszenia Kupców i Przedsiębiorców Świdnickich. Panowie na czele z prezesem Edwardem Szywałą osobiście przekazali prezydentowi Diament Wolności, którym przed rokiem uhonorowali bohatera i legendę współczesnej historii Polski.
Przypomnijmy, że Diament Wolności miał być wręczony prezydentowi Lechowi Wałęsie 10 kwietnia 2010 roku (z wiadomych przyczyn nie mogło dojść do tego), a następnie 25 września 2010 roku podczas uroczystej Gali z okazji 20-lecia Stowarzyszenia Przedsiębiorców i Kupców Świdnickich. Prezydent jednak nie mógł wówczas przybyć.
18 kwietnia Diament Wolności prezydentowi Lechowi Wałęsie wręczyła delegacja członków SPiKŚ w składzie: Edward Szywała, Marek Kowalski, Jarosław Mazurek, Leszek Mazurek, Maciej Orski, Jerzy Skonieczny, Marian Sworobowicz, Janusz Szostak, Zbigniew Wróbel z małżonką Ewą oraz Leszek Jarząbek – dyrektor biura Stowarzyszenia. Podczas godzinnego spotkania pan prezydent podzielił się swoimi poglądami na temat bieżących wydarzeń politycznych w kraju i na świecie. Nie zabrakło czasu na wspólne zdjęcia Lecha Wałęsy z każdym z członków delegacji SPiKŚ. Każdy z jej członków otrzymał dwie książki Lecha Wałęsy z podpisami autora. Pod koniec spotkania zostały przeprowadzone rozmowy na temat ewentualnej wizyty pana prezydenta w Świdnicy. O jej terminie oraz programie będziemy informować w miarę uzyskiwanych informacji.
Laudacja, wygłoszona przy wręczeniu nagrody Lechowi Wałęsie:
„Dziś, w roku 2010, jesteśmy obywatelami Europy, a świat stoi przed nami otworem. Polska jest członkiem nie tylko Unii Europejskiej, ale także NATO. Nie stałoby się tak, gdyby grupa Polaków, wierząca w kraj kompromisów i zgody nie usiadła wspólnie dwie dekady temu do „okrągłego stołu”, gdzie zapadły między innymi decyzje o pierwszych wolnych wyborach, które na zawsze zmieniły oblicze polskiego Parlamentu. Nie bylibyśmy dziś tak daleko, gdyby nie pierwszy, wrześniowy rząd, który wykonał heroiczną wprost pracę, by prowadzić nas dalej drogą wolności i liberalnych zasad w gospodarce.
Przywództwo Lecha Wałęsy w tamtym czasie, najpierw jako szefa związku, potem pierwszego w powojennej Polsce wybranego demokratycznie Prezydenta RP, wywarło olbrzymi pozytywny wpływ na jakość i tempo ówczesnych przemian.
Bowiem wspomnianą wyżej odwagę należało mieć nie tylko w chwili, gdy przeskoczyć trzeba było bramę Stoczni Gdańskiej, lecz także wtedy, gdy podejmować trzeba było trudne, wiążące się z niezadowoleniem Polaków decyzje, których efektem była liberalna, wolna gospodarczo Ojczyzna.
Za wszystkie te dokonania z satysfakcją przyznaliśmy Lechowi Wałęsie nagrodę Diament Wolności.”
Biografia
Lech Wałęsa urodził się 29 września 1943 w Popowie, koło Lipna na Ziemi Dobrzyńskiej. Ojciec, Bolesław Wałęsa, z zawodu cieśla cieszył się szacunkiem i poważaniem społeczności lokalnej. Za uchylanie się od pracy na rzecz okupantów w trakcie II Wojny Światowej został wysłany do obozu pracy, z którego powrócił wycieńczony, w skutek czego w niedługim czasie zachorował i zmarł. Matka, Feliksa Kamieńska, pochodząca ze starej szanowanej rodziny dobrzyńskiej z tradycjami, wychowywała dzieci w duchu patriotyzmu i pobożności. Rodziną po śmierci Bolesława zaopiekował się jego brat.
Młody Lech Wałęsa uczył się w pobliskim Halinie i Lipnie. Pracę zawodową rozpoczął w Pracowniczym Ośrodku Maszynowym w Łochocimie, jako elektryk mechanik. Stamtąd trafił do jednostki Wojskowej w Koszalinie, gdzie odbył zasadniczą służbę wojskową. Również i tam ujawniły się jego talenty przywódcze. Jego drużyna działała bardzo sprawnie. Był wymagający, ale potrafił też świetnie rozwiązywać problemy i motywować innych do pracy. Służbę zakończył ze stopniem kaprala. Często później w wypowiedziach i żartach nawiązywał do tego rozdziału w swoim życiorysie mówiąc, że w trakcie rozmów z generałami jego wojskowe doświadczenie bardzo się przydało.
Po powrocie z wojska i krótkiej pracy w POM-mie w Leniach, tak jak wielu innych młodych ludzi w tamtym czasie ruszył do Gdańska w poszukiwaniu lepszej pracy i perspektyw. Jako zdolny fachowiec dostał pracę w Stoczni Gdańskiej im. „Lenina”, gdzie zaczął pracować na stanowisku elektryka okrętowego na wydziale W- 4 2 czerwca 1967 roku. Od tego czasu jego życie na stałe związało się z Gdańskiem. Tutaj poznał Danutę Gołoś, z którą wziął ślub 8 grudnia 1969 roku.
Pierwsze wzmianki związane z jego działalnością opozycyjną sięgają 1968 roku, kiedy to miał namawiać kolegów w stoczni do odmawiania udziału w masówkach potępiających strajki studentów. Od tamtego czasu zaczął coraz aktywniej angażować się w sprawy społeczne. W trakcie trwania strajku w grudniu 1970 roku brał aktywny udział w pracach Komitetu Strajkowego, pojawiła się nawet propozycja, by został jego szefem. Wiele jest legend związanych z tamtym czasem. Jedno jest pewne: Lech Wałęsa już wtedy był czynnym działaczem opozycji demokratycznej i jednym z liderów strajku. Po tragicznych zajściach i śmierci robotników poprzysiągł sobie, że taka sytuacja już nigdy nie może się powtórzyć. Z pełną mocą włączył się w pracę Wolnych Związków Zawodowych (WZZ). Organizował stoczniowców, kolportował ulotki, wraz z innymi działaczami organizował spotkania dotyczące praw pracowniczych i samokształcenia. Jego głównym celem w tamtym czasie było godne upamiętnienie ofiar grudnia. W stoczni Został wybrany delegatem do rady oddziałowej i zaczął pełnić funkcję Społecznego Inspektora Pracy. Po roku jednak zrezygnował z ponownego kandydowania dając do zrozumienia, że funkcja ta jest tylko iluzoryczna i zmiany nie są możliwe. W kolejnych miesiącach represje zaczęły dotykać ludzi biorących aktywny udział strajku. Jednym z nich był Lech Wałęsa. Został jednak obroniony przez samorząd robotniczy. Kolejne działania Lecha Wałęsy mające na celu upamiętnienie ofiar grudnia, coroczne manifestacje i składanie wieńców pod bramą, działanie w WZZ, oraz niepokorna postawa wobec władzy doprowadziły do jego zwolnienia ze stoczni w 1976 roku. Stamtąd trafił do ZREMB-u, gdzie pracował jako elektryk, oraz gdzie kontynuował swoją misję uświadamiania pracowników o ich prawach, ciągle działając na rzecz WZZ. Niedługo i tam został zwolniony z powodów politycznych. W maju 1979 roku trafił do przedsiębiorstwa Elektromontaż, gdzie pracował zaledwie do grudnia, bowiem znów został zwolniony, tym razem z powodu udziału w obchodach rocznicy strajku. Od początku lat siedemdziesiątych Lech Wałęsa wraz z rodziną żył pod stałą kontrolą i obserwacją Służby Bezpieczeństwa. Jego telefon był „na podsłuchu”, sam Lech Wałęsa był nieustannie śledzony i represjonowany.
Do rozpoczęcia strajku w sierpniu 1980 roku pozostawał bez pracy. Był jednym z głównych inicjatorów sierpniowego protestu i gdy tylko stoczniowcy zaczęli gromadzić się przed budynkiem dyrekcji stoczni, Lech Wałęsa wykonał swój słynny „skok przez płot” i znalazł się w sercu wydarzeń. To, co stało się w sierpniu, zapisało się złotymi zgłoskami w naszej historii a także w historii Europy i świata. Osobista postawa Lecha Wałęsy, nieustępliwe negocjacje i walka o postulaty, wsparcie i zaufanie, jakim go obdarzyli ludzie strajkujący w całej Polsce, przyczyniły się do tworzenia poczucia solidarności i wspólnoty Polaków, czego instytucjonalnym wynikiem było powstanie NSZZ „Solidarność” i pierwsza bezkrwawa wygrana w naszej historii. Wtedy to oczy całego świata zwróciły się w stronę Polski, Gdańska i Lecha Wałęsy, który godnie reprezentował rodaków zyskując podziw i szacunek wolnego świata.
Reakcją totalitarnego państwa na ówczesne wydarzenia było wprowadzenie Stan Wojennego 13 grudnia 1981 roku. Lech Wałęsa był jednym z pierwszych internowanych. Trafił do Chylic, Otwocka, a na koniec do Arłamowa, gdzie był przetrzymywany do listopada 1982 roku. Rok później wrócił do pracy w Stoczni Gdańskiej na stanowisko elektryka, które formalnie zajmował do 1990 roku.
Przez ciemną noc Stanu Wojennego i trudne lata po delegalizacji NSZZ „Solidarność”, kiedy związek był rozbity i niewielu ludzi miało jeszcze nadzieję na zwycięstwo, Lech Wałęsa był tym, który się nie poddał. Był żywym symbolem, rzecznikiem i orędownikiem idei solidarności. Pomimo rozpuszczanych plotek na jego temat i ciągłych represji ze strony organów bezpieczeństwa PRL, nie załamał się. Jego walka została doceniona przez społeczność w Polsce, jak i poza granicami naszego kraju. W 1983 roku został laureatem Pokojowej Nagrody Nobla. W obawie przed zakazem powrotu do ojczyzny, Lech Wałęsa nie zdecydował się na osobisty odbiór tego wyróżnienia. Na uroczystości w Oslo godnie zastąpiła go jego Małżonka wraz z najstarszym synem Bogdanem.
W końcu lat osiemdziesiątych Lech Wałęsa zasiadł do rokowań z władzami komunistycznymi przy Okrągłym Stole. Te pokojowe przemiany, okrzyknięte bezkrwawą rewolucją, były fenomenem na skalę światową i przykładem dla innych, w jaki sposób można bezkrwawo dojść do porozumienia. Waleczność i odwaga Lecha Wałęsy, który stanął na czele delegacji opozycji demokratycznej, doprowadziła do kompromisu ze słabą, lecz jeszcze groźną władzą komunistyczną, czego wynikiem były wybory czerwca 1989 roku i utworzenie pierwszego niekomunistycznego rządu po wschodniej stronie Żelaznej Kurtyny.
Kolejne lata to walka o dalszą demokratyzację Polski i przemiany w stronę gospodarki rynkowej.
22 grudnia 1990 roku Lech Wałęsa został pierwszym, demokratycznie wybranym w wyborach powszechnych prezydentem Rzeczypospolitej. Lata prezydentury to trudne zmiany gospodarcze i walka o kształt sceny politycznej. Do jego wielkich sukcesów w tamtym czasie należy doprowadzenie do wyprowadzenia wojsk radzieckich z Polski, oraz uzyskanie dokumentów dotyczących zbrodni katyńskiej, a także zorganizowanie uroczystych obchodów 50 rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego. W trakcie prezydentury nie zapomniał o swoich korzeniach. Starał się wspierać robotników w trudnych dla nich czasach przemian gospodarczych. Proponował własne rozwiązania i zawsze gotowy był rozmawiać, dyskutować i mediować. Także nigdy nie uchylał się od odpowiedzialności za swoje decyzje i za przyjęcie trudnej i często bolesnej drogi do wolności osobistej i gospodarczej, za co przyszło mu zapłacić przegraną w wyborach prezydenckich 1995 roku.
W trakcie swojej prezydentury i po jej zakończeniu Lech Wałęsa pozostawał rzecznikiem Polski na arenie międzynarodowej. Działał na rzecz przyjęcia naszego kraju do Struktur Paktu Północnoatlantyckiego, oraz do Unii Europejskiej. W roku 1995 ufundował Instytut Lecha Wałęsy, którego misją jest wspieranie demokracji i samorządności w Polsce i na świecie. Dziś Lech Wałęsa kontynuuje swą misję rzecznika solidarności. Podróżując po całym świecie, przypomina nasze polskie doświadczenia i bezkrwawą walkę o pokój i demokrację.
