Mało kto wie, jaką drogę wybrać w Walimiu, by dojechać do miejsca, które jest bardzo specyficznym domem – na dłużej lub krócej – dla ponad pięćdziesiątki dzieci. Wąska, asfaltowa szosa, skręcająca w lewo od głównego traktu, wije się lekko w górę. Na samym jej końcu stoi ośrodek.
Znajdują dom
Od ponad 30 lat dwa nieco już nadszarpnięte przez czas budynki są azylem dla dzieci i młodych ludzi. Tu znajdują często to, czego trudno szukać w rodzinnym domu.
Placówka powstała w 1971 roku jako Państwowy Zakład Wychowawczy. W 1984 roku zmieniono jej nazwę na Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy. Wówczas, w latach osiemdziesiątych, przyjmowano tu młodzież z lekkim upośledzeniem umysłowym. Dziś kryterium to nie jest już brane pod uwagę, choć w nazwie pozostało słowo „specjalny”. Bowiem dziewczęta i chłopcy tu trafiający potrzebują specjalnej właśnie opieki.
Pełne wsparcie
Najczęściej trafiają tu wówczas, gdy ich problemy w szkole są już tak duże, iż nie może sobie z tym poradzić „normalna” palcówka. W masowych szkołach, do których uczęszczają setki uczniów, gubi się czasem młodego człowieka, który wymaga szczególnego podejścia.
Szkolne problemy to często rezultat sytuacji w domu – patologie, niewydolność wychowawcza rodziców czy zwykła bieda powodują, że nastolatek zaczyna przeżywać stery, z którymi dorosły, doświadczony człowiek nie mógłby sobie poradzić.
W kameralnej atmosferze walimskiej szkoły przewraca się wewnętrzną równowagę, nadrabia szkolne zaległości, leczy rany w psychice. Często nieodzowna jest pomoc już nie tylko psychologa czy pedagoga, ale też psychiatry.
Indywidualne podejście
Trafiają tu uczniowie z terenu całego byłego województwa wałbrzyskiego, w tym często z powiatu świdnickiego. Dla nich ta szkoła, zagubiony wśród lasów internat, to często jedyny ratunek i droga powrotu do normalności. Azyl, w jakim się znaleźli, daje poczucie bezpieczeństwa, pozwala przygotować się do egzaminu gimnazjalnego, podjęcia dalszej nauki.
– Nasza placówka jest specyficzna. „Przerabianie” materiału nie jest dla nas priorytetem, choć oczywiście jest to nasz obowiązek. Ale większą wagę przykładamy do resocjalizacji tej młodzieży, do zajęć socjoterapeutycznych. Każda osoba jest traktowana bardzo indywidualnie, przez pryzmat jej często bardzo dramatycznych doświadczeń – mówi Stanisława Buchowiec, dyrektor ośrodka.
Znaleźli przyjaciół
Takiej „innej” szkole trudno jest pozyskać pomoc i wsparcie. Ewentualnym sponsorom trudno jest nieraz zrozumieć specyfikę tego miejsca, problemy mieszkających tu wychowanków. Od kilku jednak miesięcy ośrodkiem interesują się członkowie Stowarzyszenia Przedsiębiorców i Kupców Świdnickich.
Po raz pierwszy w 2003 roku przygotowali w ramach bożonarodzeniowej akcji podarunki dla tych wychowanków, dla których podczas świąt nie było miejsca w rodzinnym domu. Potem było wielkanocne śniadanie z gośćmi ze Świdnicy. Jesienią – pomoc w zakupie podręczników.
I wreszcie ostatnia Wigilia, w której uczestniczyli Maciej Orski, Jerzy Skonieczny, Ryszard Nowak, Beata Moskal-Słaniewska i inne osoby zaprzyjaźnione. Dla wszystkich wychowanków goście przywieźli upominki – kosmetyki, zabawki, przybory szkolne. Do przygotowanych prezentów wspaniałe słodycze dorzucił od siebie dyrektor świdnickiego TESCO Bogdan Zegiel. To pierwsze od lat gwiazdkowe prezenty, które trafiły pod walimską choinkę…
Goście nie tylko obdarowali, ale sami zostali obdarowani – pięknym występem artystycznym i własnoręcznie zrobionymi aniołami. Oby były one dobrą wróżbą na cały 2005 rok…
